اگر زندگی را تحصیل کرده باشی دیگر نمی­ میری

این زندگی که ما داریم، زندگی­ ای است که از بدو تولد داشته­ ایم. خودمان این زندگی را کسب نکرده­ ایم. شما اگر خودت زندگی را تحصیل کرده باشی دیگر نمی­ میری.
برای تحصیل زندگی چه کار کنیم؟
یک آقای بزرگواری در اصفهان بود که استاد بعضی از دوستان قدیمی من بود. ایشان گفته بود: من به آن زندگی همیشگی رسیده­ ام. آن زندگی دیگر هیچگاه خدشه برنمی­­ دارد. در زندگی ما ممکن است صد بار اتفاق بیفتد که زندگی سخت شود و آرزوی مرگ کنیم. اما در آن زندگی هیچ گاه این اتفاق نمی­ افتد. اگر کسی به زندگی­ ای که خودش آن را تحصیل کرده است برسد چنین می­ شود. اما این زندگی ما، زندگی حیوانی است که در آن مرگ هم وجود دارد.

پانوشت:

شرط عاشق نیست با یک دل دو دلبر داشتن / یا ز جانان یا ز جان باید که دل برداشتن

جمعه های انتظار - 2

من عمر تباه کردم اما توبه

من نامه سیاه کردم اما توبه

در محضر دیدگانت ای صاحب عصر

صد بار گناه کردم اما توبه

عَنْ أَبِی مُحَمَّدٍ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ الْحَسَنِیِّ عَنْ أَبِی مُحَمَّدٍ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) قَالَ: لَمَّا وَهَبَ لِی رَبِّی مَهْدِیَّ هَذِهِ الْأُمَّةِ أَرْسَلَ مَلَکَیْنِ فَحَمَلَاهُ إِلَى سُرَادِقِ الْعَرْشِ حَتَّى وَقَفَ بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ فَقَالَ لَهُ مَرْحَباً بِعَبْدِیَ الْمُخْتَارِ لِنُصْرَةِ دِینِی وَ إِظْهَارِ أَمْرِی وَ مَهْدِیِّ خَلْقِی، آلَیْتُ أَنِّی بِکَ آخُذُ وَ بِکَ أُعْطِی وَ بِکَ أَغْفِرُ وَ بِکَ أُعَذِّبُ ارْدُدَاهُ أَیُّهَا الْمَلَکَانِ عَلَى أَبِیهِ رَدّاً رَفِیقاً وَ بَلِّغَاهُ أَنَّهُ فِی ضَمَانِی وَ کَنَفِی وَ بِعَیْنِی إِلَى أَنْ أُحِقَّ بِهِ الْحَقَّ وَ أُزْهِقَ الْبَاطِلَ وَ یَکُونَ الدِّینُ لِی وَاصِباً.

حضرت عسکری علیه السلام فرمود: هنگامی که خداوند مهدی این امت را به من بخشید، دو ملک را فرستاد. پس او را به سراپرده های عرش بردند تا اینکه او را در محضر خدای عز و جل قرار دادند. پس خداوند به او فرمود: آفرین به تو بنده ام برای یاری دینم و اظهار امرم و هدایت بندگانم. سوگند می خورم که به سبب تو بگیرم و به خاطر تو عطا کنم و به جهت تو ببخشم و به خاطر تو عذاب کنم (ملاک من در عطا و عذاب و رحمت، تو هستی). برگردانید او را ای دو ملک. برگردانید او را به سوی پدرش با مهربانی، پس به درستی که او در ضمانت و حمایت من است و چشم من به اوست تا اینکه حق را به وسیله او محقق کنم و باطل را به دست او نابود سازم و دین برای من پا بر جا شود. (1)

در دوران جنگ جهانی اول و اشغال ایران توسط قوای انگلیس و روس -که حملات و هجوم به ملت شیعه اوج گرفته بود- مرحوم آیت الله میرزای نائینی خیلی پریشان بود و نگران از این که: این وضع به کجا خواهد انجامید؟! نکند که این کشور محب و دوست دار امام زمان ارواحنا فداه از بین برود و سقوط کند! در همان زمان ها، شبی به آستان مقدس امام عصر عجل الله تعالی فرجه متوسل شد و در حال توسل و گریه و ناراحتی به خواب رفت. در عالم خواب دید دیواری است به شکل نقشه ی ایران و این دیوار شکست برداشته و خم شده و در حال فرو ریختن است؛ در زیر این دیوار، یک عده زن و بچه نشسته اند و دیوار در حال فرو ریختن روی سر آن هاست.

وقتی مرحوم نائینی این صحنه را می بیند، به قدری نگران می شود و فریاد می زند و می گوید: خدایا! این وضع به کجا خواهد انجامید؟ در این حال می بیند حضرت ولی عصر علیه السلام تشریف آورده اند و انگشت مبارکشان را به طرف دیوار گرفتند. فرمودند: «این جا شیعه خانه ی ماست. می شکند؛ خم می شود؛ خطر هست؛... ولی ما نمی گذاریم سقوط کند. ما نگه اش می داریم». (2)

پانوشت:

(1) الهدایة الکبرى / ص 357 / الباب الرابع عشر باب الإمام المهدی المنتظر (علیه السلام)

(2) آشتی با امام عصر ارواحنا فداه - صفحه 47

(3) اگر حجاب ظهورت وجود پست من است / خدا کند که بمیرم ولی تو زود بیایی

مجموعه مستند منظومه حسن

صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران ـ شبکه چهارم در ماه مبارک رمضان ۱۳۹۱ شاهد تولید و پخش مجموعه مستندی بود که علاقمندان به حضرت آیت الله علامه حسن زاده آملی را مجذوب خود کرد.
این مجموعه در ابتدا تحت عنوان " آیت حُسن " معرفی شد اما به منظومه حُسن تغییر نام داد.
منظومه حسن یک فیلم مستند از زندگینامه علامه حسن زاده آملی است که به همراه گفتگو با شاگردان معظم له و تصاویر و بخش هائی از فیلم ها و آثار ایشان در ماه مبارک رمضان پخش شد که طبعاً مخاطبان زیادی داشته است. (1)

	مستند منظومه حسن پیرامون علامه حسن زاده آملی _ قسمت پنجم	35:08
	مستند منظومه حسن پیرامون علامه حسن زاده آملی _ قسمت چهارم	35:08
	مستند منظومه حسن پیرامون علامه حسن زاده آملی _ قسمت سوم	20:27
	مستند منظومه حسن پیرامون علامه حسن زاده آملی _ قسمت دوم	39:09
	مستند منظومه حسن پیرامون علامه حسن زاده آملی _ قسمت اول	35:10

پانوشت:

(1) سایت زینت هفت آسمان

(2) روز اول که به استاد سپردند مرا / دگران را خرد آموخت مرا مجنون کرد

تا کی مداومت بر یک عمل بکنیم؟

ذکری برتر از خدمتکار

یک کار خوبی که می­ کنید گفتند حداقل یک سال بکنید. یک کار خوبی می کنید، یک کلمه خوبی می گویید، یک ذکری...
شما مثلا فرض کن روزی صدبار لا اله الا الله بگویید، یک ذکر مختصری است دیگر. خیلی هم خوب است. این را حداقل یک سال بگوییم. اگر یاد گرفتیم، حداقل یک سال بگوییم.
این حداقل­ است وگرنه تمام عمر بهتر است. روایتی در رابطه با امیرالمؤمنین علیه السلام هست. این که جریان چه بود مقدماتش طولانی است. حضرت صدیقه سلام الله علیها فرموده بودند که آقا یک کمک کاری، خدمتگزاری به ما بدهید که در کارهای خانه کمک کند. خیلی بار سنگین است. ایشان این را خدمت پدر عرض کرد و آمد. حالا پدرشان تشریف آوردند برای جواب این حرف آمدند خانه، فرمودند یک چیز بهتر به شما یاد بدهم؟ گفته بودند که کار خانه سنگین است یک خدمتگزار به من مرحمت کنید. فرمودند که یک چیز بهتر یادتان بدهم؟ شب وقتی می خواهید بخوابید، سی و چهار بار الله اکبر، سی و سه بار الحمدلله، سی و سه مرتبه سبحان الله را بگویید.
خیلی خوشحال شدند. معلوم شد؟ خیلی خوشحال شدند. امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند که من تمام عمر این را ترک نکردم. وقتی چیزی را یاد گرفتند تا آخر انجام می­ دهند.

پانوشت:

خواب راحت نکند آن که دلش بیدار است / ما شبی صبح نکردیم به بیداری دل

جمعه های انتظار - 1

کسی نیامده جز او سر قرار خودش

نشسته غرق تماشای شیعیان خودش

چه انتظار عجیبی است این که شب تا صبح

کسی قنوت بگیرد به انتظار خودش

عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ قَالَ حَدَّثَنِی مُنْذِرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ قَابُوسَ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ السِّنْدِیِّ عَنْ أَبِی دَاوُدَ الْمُسْتَرِقِّ عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَیْمُونٍ عَنْ مَالِکٍ الْجُهَنِیِّ عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِیرَةِ عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ قَالَ: أَتَیْتُ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (ع) فَوَجَدْتُهُ مُتَفَکِّراً یَنْکُتُ فِی الْأَرْضِ فَقُلْتُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ مَا لِی أَرَاکَ مُتَفَکِّراً تَنْکُتُ فِی الْأَرْضِ أَ رَغْبَةً مِنْکَ فِیهَا فَقَالَ لَا وَ اللَّهِ مَا رَغِبْتُ فِیهَا وَ لَا فِی الدُّنْیَا یَوْماً قَطُّ وَ لَکِنِّی فَکَّرْتُ فِی مَوْلُودٍ یَکُونُ مِنْ ظَهْرِی الْحَادِیَ عَشَرَ مِنْ وُلْدِی هُوَ الْمَهْدِیُ‏ الَّذِی یَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً کَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً تَکُونُ لَهُ غَیْبَةٌ وَ حَیْرَةٌ یَضِلُّ فِیهَا أَقْوَامٌ وَ یَهْتَدِی فِیهَا آخَرُونَ.

اصبغ‏ بن نباته می گوید: «نزد امیرالمؤمنین (ع) رفتم و او را متفکر و خیره شده به زمین یافتم. عرض کردم: یا امیرالمؤمنین! چگونه است که شما را متفکر و خیره شده به زمین می بینم؟ آیا نسبت به آن راغب شده‏ اى؟ فرمود: نه والله! هرگز نه راغب زمین و نه راغب دنیا گشته‏ ام؛ ولى درباره فرزندى که از صلب من و یازدهم از اولاد من است، تفکر مى‏ نمودم. اوست آن مهدى که زمین را پر از عدل و داد مى‏ کند، پس از آن که از ظلم و جور پر شده باشد. او را حیرتى و غیبتى است، که در آن گروهى هدایت و گروهى گمراه مى‏ شوند». (1)

از مرحوم حاج محمدعلی فشندی نقل شده است که: «در مسجد جمکران قم اعمال را بجا آورده و با همسرم می آمدم. دیدم آقایی نورانی داخل صحن شده و قصد دارند طرف مسجد بروند. گفتم: «این سید در این هوای گرم تابستان از راه رسیده تشنه است».
ظرف آبی به دست او دادم تا بنوشد؛ پس از آن که ظرف آب را پس داد گفتم: «آقا شما دعا کنید و فرج امام زمان را از خدا بخواهید تا امر فرجش نزدیک گردد».
فرمود: «شیعیان ما به اندازه آب خوردنی، ما را نمی خواهند، اگر بخواهند دعا می کنند و فرج ما می رسد».
این را فرمود و تا نگاه کردم آقا را ندیدم. فهمیدم وجود اقدس امام زمان علیه السلام را زیارت کردم و حضرتش امر به دعا نموده است». (2)

پانوشت:

(1) بخشی از حدیث شماره 7 - الکافی (چاپ الإسلامیة) / ج‏1 / 338

(2) شیفتگان حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف و برکات حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف (حکایات کتاب عبقری الحسان) -نقل از سایت راسخون

(3) هر کسی را سر چیزی و تمنای کسی است/ما به غیر از تو نداریم تمنای دگر

بابای ماست خامنه ای

گر بریزی بحر را در کوزه ای - قسمت اول

بسم الله الرحمن الرحیم

با عرض سلام و ادب و احترام خدمت شما کاربران گرامی، وبلاگ قول سدید فعالیت خود را آغاز نمود.

از این به بعد سعی دارم هر روز مطلبی با موضوعات متنوع قرار دهم تا مورد استفاده کاربران باشد؛ از این رو برای تیمن و تبرک شرح حالی از حضرت آیت الله حق شناس (رحمه الله) به عنوان مطلب اول این وبلاگ قرار دادم؛ باشد که مورد استفاده قرار گیرد.

شرح حالی که از حضرت آیت الله حق شناس (قدّس سرّه الشریف) پیش رو دارید به قلم استاد معظم حضرت آیت الله جاودان (حفظه الله) است که سال ها افتخار شاگردی آن مرحوم را داشته اند؛ از این حاوی نکاتی مثال زدنی است.

---

«گر بریزی بحر را در کوزه ای ...» - قسمت اول

آیت ا... حاج میرزا عبدالکریم حق‎شناس تهرانی در سال 1298  شمسی در خانواده ای متدین در تهران متولد شدند. نام پدرشان علی و نام خانوادگی‎شان صفاکیش بود. پدر در فرمانداری آن روز تهران صاحب منصب بود و به همین جهت به علی‎خان شهرت داشت. او سه فرزند داشت: ولی، کریم و رحیم. منزل مسکونی پدریشان در خیابان عین الدوله یا ایران کنونی قرار داشت که جزو محلات نجیب تهران حساب می شد. پدر در  ایام صباوت فرزندان خویش وفات یافت؛ ولی مادرشان تا آن زمان که ایشان به سن پانزده شانزده سالگی برسند در قید حیات بود.

از مادر بزرگوارشان به نیکی یاد می کردند، و برای او طلب مغفرت داشتند، و خود را وامدار ایشان می‌دانستند. می‌فرمودند: «مادرم سواد نوشتن و خواندن نداشت؛ اما به خوبی قرآن و مفاتیح را می‌خواند، و حتی آیات مبارکه قرآن را در میان کلمات دیگر تشخیص می‌داد. او این فهم و شناخت را به خوابی که از امام امیرالمؤمنین علیه‎السلام دیده بود، مربوط می‌دانست. در آن رؤیا ایشان حضرت وصی (علیه‎ الصلوة و السلام) را دیده بود که به او دو قرص نان می‌دهند. یکی از آن‎ها را شیطان می‌رباید؛ اما او موفق می‌شود که دیگری را حفظ کرده و بخورد. بعد از این که صبح از خواب برخاسته بود، دیگر می‌توانست قرآن را بشناسد، و بخواند». در مورد دقت و مواظبت او در امر تربیت فرزندان می‌فرمودند: «روزی ناظم مدرسه مشق نوشته های مرا دید، عادت من این بود که  خطوط مشق‌های مدرسه را، سربالا می‌نوشتم. یعنی اول نوشته روی خط بود؛ اما رفته رفته از خط خارج شده و رو به بالا می رفت. او با تشر به من گفت چرا نردبان درست کرده‎ای؟ دستت را بیاور. آن‎وقت با چوب آلبالویی که به دست داشت، ده بار بر کف دست من زد. دستم ورم کرده بود. ظهر در خانه دست ها را به مادر مرحومه‎ام نشان داده و شکایت کردم، گفتم: مادر ببین دستم مثل نان تافتون شده است. فرمود: اگر ناظم با من محرم بود، دست او را می بوسیدم، و تشکر می کردم. این‎قدر باید از این چوب ها بخوری، تا آدم شوی». در مورد پدر نیز یک نمونه می فرمودند که: «روزی با برادر بزرگترم در کوچه بازی می کردم که پدر رسید. برادر بزرگ‎تر به یک سو فرارکرده و من به یک سو رفتم، پدر آمده بود که ما را تنبیه کند. آن روزها خانواده های نجیب، بازی کردن در کوچه ها را برای بچه ها بد می دانستند. خاله‎ام مرا نجات داده به آغوش گرفت، و به دفاع از من برخاست، و گفت: نمی گذارم بچه‎ام را تنبیه کنید». این نوع برخورد از نوع تربیت های قدیمی بوده و امروزه منسوخ شده است؛ اما ایشان از پدر و مادرشان که این‎قدر به سرنوشت فرزند خود می اندیشیدند، تقدیر کرده و می فرمودند: «زحمات ایشان مایه تربیت ما بود. بعد از فوت پدرشان، مادر همچنان فرزندان خویش را در کفالت داشت؛ اما با وفات مادر- رضوان‎الله علیها- با این که عموهای‎شان در قید حیات بودند، و ممکن بود همه بچه ها به خانه عموها بروند؛ ولی دایی بزرگ حاج‎ میرزاعلی سود بخش مقدم، پیش‎قدم شده و گفته بود: «از میان بچه ها کریم به منزل ما بیاید. او فرزند ما باشد». بدین‎ترتیب دو سه سالی در منزل دایی به سر بردند. در این دوره به دبیرستان دارالفنون می رفتند. حاج دایی می خواست ایشان بعد از دورۀ  درس به بازار برود، به کسب و کار بپردازد، و شاید بعدها با خانواده ایشان پیوندی پیدا کند. رسم روزگار هم همین بود. از آن طرف، دارالفنون هم دانشگاه و هم ادارات دولتی را نوید می داد؛ راهی که برادران ایشان بر آن رفتند، و در وزارت امور خارجه به مقامات رسیدند؛ اما تقدیر خدای رحیم چیز دیگری می خواست، و ایشان در اواخر دوره دبیرستان به چیز دیگری دل بسته شده بود.

اما این انقلاب روحی که ایشان را از جمع فارغ‎التحصیلان دارالفنون جدا و شیفته مسائل معنوی و علوم دینی کرد، چه بود؟ هیچ‎کس از آن اطلاعی ندارد ! اما من به یاد دارم که خود ایشان فرموده بودند: «من در همان سنین از مادر مرحومه‎ام خوابی دیدم. ایشان در عالم رؤیا دست دراز کرد، و لامپ برق سقف اطاق را با سیم آن کند، و به دست من داد.» لامپ همچنان روشن مانده بود، یک چراغ پرفروغ که در زندگی ایشان روشنایی یافت؛ و دل اگر روشن شد انسان راه درست وبهتررا می بیند، و فکر می کنیم ایشان به دنبال این خواب، به درک محضر عالم عامل ثقه الاسلام شیخ محمدحسین زاهد موفق می شوند. مرحوم شیخ محمدحسین زاهد(ره) تحصیلات زیادی نکرده بود؛ اما آن‎چه را که خوانده بود به‎ خوبی می دانست، و بسیار وارسته و از دنیا گذشته و زاهد بود، و به‎عنوان یک مربی، بسیار کارآمد و موفق به‎حساب می آمد. شاگردان تربیت شده بسیاری داشت که بعضی از آن‎ها بعدها به مقامات عالی رسیدند. استاد وقتی از اوضاع زندگی ایشان آگاه می شوند، می فرمایند: «برای یک مؤمن شایسته نیست که دست بر سفره دیگران داشته باشد.» این مقدمه یک تغییر منزل بلکه تغییر سرنوشت بود.

بدین ترتیب از خانه دایی خارج شده و در یکی از حجرات مسجد جامع تهران -در کنار شبستان چهل ‎ستون- سکونت می گزینند. این‎جا خانه ای مستقل یافته بودند. البته کاری برای گذران حداقل زندگی لازم بود. لذا به دنبال کار برآمدند. در بازار راهی باز می شود، و ایشان که ریاضیات جدید و زبان فرانسه را به خوبی می دانست، قبول می کند کار حساب و کتاب یکی از تجار را به عهده بگیرد. این شغل در آن روزگار، میرزایی خوانده می شد، و اصطلاح حسابداری هنوز در عرف مردم رایج نشده بود. ایشان می فرمودند: «دفتر حساب دو نوع بود: حساب عادی و حساب دوبل». ایشان با این که حساب دوبل هم بلد بود، و این حساب پیشرفته‎تر و حقوق آن بیشتر بود، آن را رد کرده و همان حساب ساده را به عهده گرفت. بر سر حقوق ماهانه هم صحبت شد. ایشان از مقدار حقوق می پرسد. آن‎ها بین 20 تا 25 تومان می گویند، و ایشان پیشنهاد 3 تومان می دهد، تعجب می کنند، و می پرسند چرا؟ می فرمایند: «من حقوق کمتری می گیرم تا بتوانم نمازم را سر وقت به‎جا آورم، و بعدازظهر هم بتوانم به درسم برسم».
ایشان به‎ عنوان تأثیر تربیت استاد می فرمودند: «در آن اوایل که برای تحصیل علوم دینی به محضر استاد رسیده بودم، روزی به ایشان عرض کردم: این دایی بنده هیچ توجهی به بنده ندارد -مرحوم دایی بنده خیلی متمکن بود- استاد فرمود: چه گفتی بابا جان؟ گفتم: ایشان پولدار است؛ اما توجهی به من ندارد. فرمود: این توقع، شعبه ای است از محبت دنیا که در قلب تو رسوخ کرده است، زود زود باید این را از قلبت خارج کنی، دایی کدام است!؟ باید بگویی خدا، و از امام زمان صلوات‎الله و سلامه علیه بخواهی. ایشان بعد از نقل این واقعه اضافه می فرمودند: آقا همان‎طور که طبیب جسمانی معالجه می کند، طبیب روحانی هم معالجه می کند.با این کلام من معالجه شده بودم؛ حالا ببینید تربیت چه اثری می بخشد. یک آقا شیخ رضا علمایی بود، و قریب نود سال سن داشت. مرد خوبی بود. مدتی بعد به من رسیده گفت: من رفتم پیش دایی شما و شهریه کلانی برای شما قرار گذاشتم. گفتم: به اجازه چه کسی رفتی؟ -من همان آدم قبلی بودم. این تأثیر درس های اخلاقی‎ست که این‎جور آدم را عوض می کند- روز قیامت در حضور پیغمبر صلی‎ الله علیه و آله و سلم گریبان تو را خواهم گرفت. گفت: بابا من رفتم احسان کردم. گفتم: نخیر احسان نبود. باید بروی به دایی من بگویی اگر تو پول می خواهی، حواله بده به من برای شما بفرستم. اما اگر دایی حواله می داد، من از کجا می توانستم این حواله را پرداخت کنم؟ البته روی قوۀ قلب و توجه به مقام مقدس امام زمان این حرف را زده بودم. گفتم: توبه‎ات این است که باید بروی به دایی بگویی که ایشان گفت: من پول ضرور ندارم، و اگر تو پول می خواهی، می توانی به من مراجعه کنی. اگر نروی و این ها را به دایی‎ام نگویی، من از سر تقصیر تو نمی گذرم.

ادامه دارد...